Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΣΕ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΗΛΙΚΟ ΤΕΚΝΟ
Το δικηγορικό μας γραφείο, το οποίο εξειδικεύεται σε θέματα διατροφής ανήλικων τέκνων, πρόσφατα χειρίστηκε με επιτυχία μία υπόθεση στην οποία το δικαστήριο υποχρέωσε τον παππού να καταβάλει ορισμένο ποσό για τη διατροφή του ανήλικου εγγονιού του. Η υποχρέωση του παππού και της γιαγιάς να καλύψουν τις ανάγκες διατροφής του ανήλικου εγγονιού τους, όταν οι ίδιοι τους οι γονείς δεν δύνανται να το κάνουν πηγάζει ευθέως από το νόμο.
Σύμφωνα με το άρθρο 1490 του Αστικού Κώδικα, «Αν ένας από τους ανιόντες ή τους κατιόντες δεν είναι σε θέση να δώσει διατροφή, η υποχρέωση βαρύνει εκείνον που είναι υπόχρεος ύστερα από αυτόν. Το ίδιο ισχύει και όταν, για πραγματικούς ή νομικούς λόγους, είναι αδύνατη ή ιδιαίτερα δυσχερής η δικαστική επιδίωξη στην ημεδαπή εκείνου που έχει την υποχρέωση…».
Στο παραπάνω άρθρο θεσπίζεται υποχρέωση διατροφής των ανιόντων (παππούδων, γιαγιάδων) προς το εγγόνι τους, όταν οι αμέσως προηγουμένως κατά νόμο υπόχρεοι γονείς τους βρίσκονται εν ζωή, αλλά δεν είναι α) αντικειμενικά σε θέση να δώσουν διατροφή ή β) όταν (για πραγματικούς ή νομικούς λόγους) είναι ιδιαίτερα δυσχερής η δικαστική επιδίωξη της διατροφής από τον αρχικά υπόχρεο.
Όπως γίνεται δεκτό, πραγματικοί λόγοι αδυναμίας του υπόχρεου προς διατροφή είναι η διαμονή του στην αλλοδαπή, το άγνωστο της διαμονής του, η συνεχής μεταβολή του τόπου κατοικίας του, ο αποκλεισμός ή αιχμαλωσία του, η έλλειψη ή απόκρυψη περιουσίας, ενώ νομικοί λόγοι είναι η επιβάρυνση της περιουσίας με εμπράγματα βάρη, που προηγούνται σε τάξη από την αξίωση διατροφής, ή οποιοδήποτε νομικό κώλυμα λήψης κατ’ αυτού αναγκαστικών μέτρων, χωρίς να αρκεί απλή δυσχέρεια.
Έτσι, με τη διάταξη αυτή δίνεται η δυνατότητα στον δικαιούχο της διατροφής, εφόσον εξ αρχής είναι βέβαιο ότι ο κατά πρώτο λόγο υπόχρεος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα, να στραφεί με αγωγή απευθείας κατά του σε δεύτερο βαθμό ευθυνόμενου, αφού κατά την εκδίκαση της αγωγής θα κριθεί ότι ο αρχικός υπόχρεος δεν μπορεί να καταβάλει διατροφή. Το ίδιο ισχύει και όταν ο δικαιούχος της διατροφής διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να στραφεί κατά του αρχικώς υπόχρεου, όχι λόγω οικονομικής αδυναμίας του τελευταίου, αλλά συνεπεία των πραγματικών ή νομικών λόγων που προαναφέρθηκαν.
Ο δικηγόρος Παναγιώτης Οικονόμου σε δίκη διατροφής ανήλικου τέκνου εκπροσώπησε επιτυχώς τη μητέρα, η οποία ζήτησε να υποχρεωθεί ο παππούς του ανήλικου τέκνου σε καταβολή διατροφής, εν όψει του ότι ο υιός του και πατέρας του ανήλικου είχε μετοικήσει στο εξωτερικό και δεν πλήρωνε διατροφή.